Początek

Miałam tendencję do robienia głupich rzeczy. I to nie takich zwyczajnych; to były rzeczy głupie globalnie. Oczywiście, to nie znaczyło, że cały świat o nich wiedział. Ale gdyby wiedział to każdy bez wyjątku powiedziałyby, że są głupie. Skrajnie, bezsensownie, cholernie głupie. W swoim stosunkowo krótkim życiu zrobiłam wiele głupich rzeczy, ale moje ostatnie osiągnięcie biło na głowę je wszystkie, bowiem postanowiłam uciec.

Nie uciekłam daleko. W sumie to prawie wcale, bo z tą ważącą tonę torbą zdołałam przejść jakieś pięćset metrów i schować się dwie klatki dalej, ale nie zmieniało to faktu, że postanowiłam uciec. I byłam zdeterminowana, żeby to zrobić dobrze. Chociaż ten jeden raz w życiu chciałam, żeby coś mi naprawdę wyszło, ale do tego potrzebowałam kogoś do pomocy. Konkretniej; kogoś kto będzie w stanie unieść moją torbę na dłużej niż trzy sekundy i pojedzie ze mną na dworzec gdzie ucieczka wydawała się już być dziecinnie prosta. Nawet ja, ze swoim nieogarnięciem dwieście czterdziestego siódmego stopnia umiem kupić bilet na pociąg, wsiąść do tego pociągu (pod warunkiem, że ktoś mi wskaże właściwy peron) i… cóż, to nie jest wielka filozofia.

Ale póki co tkwiłam wciśnięta między schody a jakiś super wypasiony rower, raz po raz odblokowywałam telefon i zastanawiałam się do kogo zadzwonić zanim ktoś zadzwoni do mnie. Rozważałam nawet opcję pozbycia się go, bo z pewnością miał jakieś tajne funkcje o których wyłączeniu nie miałam zielonego pojęcia i można było go namierzyć przez satelitę, ale ostatecznie zrezygnowałam dochodząc do wniosku, że wpadam w lekką paranoję.

Choć nie oszukujmy się, nie wyglądało to najlepiej i miałam pełne prawo się denerwować, bo moja wielka ucieczka jak na razie była jedynie marną imitacją tego, czego naoglądałam się w telewizji.

Nie sądziłam, że pokona mnie zwykły bagaż!

Mimo tego po raz kolejny zaczęłam przeglądać swoją listę kontaktów opiewającą na, o ironio!, aż siedemnaście pozycji, i właśnie wtedy piekielne urządzenie w mojej dłoni zaczęło szaleńczo wibrować, co sprawiło, że wydałam z siebie zduszony okrzyk i bez zastanowienia cisnęłam nim przed siebie.

Prosto w nos jakiegoś wielkoluda w dresie.

- O mój Boże!

Momentalnie wypadłam ze swojej kryjówki, szczerze mówiąc raczej marnej, bo zdołał zauważyć mnie tam już starszy pan, który poczęstował mnie truskawkami, jakaś blond włosa bizneswoman, która usiłowała mnie wygonić, ale strasznie się spieszyła i dziewczynka, której musiałam oddać swoją opaskę, żeby nie zaczęła krzyczeć, po czym ostrożnie zakradłam się do swojej ofiary i podniosłam z podłogi telefon.

- Emm…  cześć? - uśmiechnęłam się niewinnie, gdy już się wyprostowałam i podniosłam wzrok, napotykając jego zaintrygowane spojrzenie. Nie było tak źle. Nie wyglądał jakby chciał mnie zamordować, a przynajmniej tak wnioskowałam po jego oczach, bo większą cześć twarzy zakrywał dłońmi i ogólnie poza tym, że był duży sprawiał raczej miłe wrażenie. Jak na człowieka, któremu ktoś właśnie zmasakrował nos, był w sumie nad wyraz spokojny i to mnie trochę zestresowało.

- Cześć. - odezwał się w końcu, po tym jak zmierzył mnie wzrokiem od góry do dołu i uniósł pytająco brew dostrzegając przy schodach moją torbę.

- Przepraszam, że rzuciłam w ciebie telefonem.

- No problem.

Noł problem. No trzymajcie mnie, bo nie wytrzymam! Ja mu w twarz komórką, a on do mnie, że to żaden problem? Gdzie w ogóle trzymają takich facetów?!

…aha.

W Argentynie. 

__________

I tak właśnie TO się zaczyna. Jest dla Was, jak zawsze, ale przede wszystkim jest dla mojej Kini, bo to najcudowniejsza osoba pod słońcem i wszystko dzięki Niej. 
Ach! Ta śliczna nazwa to też Ona (Kinia radzi: powiedzcie to na głos!)